هین که گردن سست کردی کو کبابت کو شرابت

هین که بس تاریک رویی ای گرفته آفتابت

یاد داری که ز مستی با خرد استیزه بستی

چون کلیدش را شکستی از کی باشد فتح بابت

در غم شیرین نجوشی لاجرم سرکه فروشی

آب حیوان را ببستی لاجرم رفتست آبت

بوالمعالی گشته بودی فضل و حجت می نمودی

نک محک عشق آمد کو سوالت کو جوابت

مهتر تجار بودی خویش قارون می نمودی

خواب بود و آن فنا شد چونک از سر رفت خوابت

بس زدی تو لاف زفتی عاقبت در دوغ رفتی

می خور اکنون آنچ داری دوغ آمد خمر نابت

مخلص و معنی این ها گر چه دانی هم نهان کن

اندر الواح ضمیری تا نیاید در کتابت